Eithne Ní Cumhaill
  | |
| Beathaisnéis | |
|---|---|
| Breith | (ga) Eithne Ni Cumhaill 1897 An Fál Carrach, Éire |
| Bás | 1985 87/88 bliana d'aois |
| Gníomhaíocht | |
| Gairm | réabhlóidí |
| Teangacha | An Ghaeilge agus Béarla |
Gníomhaí poblachtach Éireannach ab ea Eithne Ní Cumhaill (Béarla: Eithne Coyle) [1] . Bhí sí ar thús cadhnaíochta i gCumann na mBan agus ina ball de Chonradh na Gaeilge.[2] Mar sin féin, bhí a ról sa tréimhse ar a dtugtar ‘Éire réabhlóideach’ anois (c1912-c1924) níos fairsinge ná mar a léiríonn a ballraíocht sa dá ghrúpa seo. I litir ó Pheadar Ó Domhnaill dar dáta 19 Aibreán 1945 ag tacú lena hiarratas ar sheirbhís mhíleata tugadh le fios gur dhírigh fórsaí Shaorstát Éireann uirthi go mór le linn Chogadh Cathartha na hÉireann ‘a thug níos mó aird di mar oifigeach den IRA ná mar eagraí de chuid Chumann na mBan. mar a bhí sí go deimhin’.[3] Bheadh cáil uirthi freisin as a baint le dhá éalú príosúin ardphróifíle sna 1920idí.
Luathbhlianta[cuir in eagar | athraigh foinse]
Rugadh í mar Annie Coyle ar 3 Eanáir 1897 i gCill Ulta, sráidbhaile in aice leis an bhFál Carrach, Contae Dhún na nGall, do Charles Coyle agus May McHugh (an duine ab óige dá seachtar clainne).[1] D’fheidhmigh a deartháir Donal Coyle mar Cheannfort sa 1ú Roinn Thuaidh d’ Óglaigh na hÉireann.[4] Thosaigh sí le Cumann na mBan i 1917 agus bhí sí gníomhach i bhfeachtais tiomsaithe airgid agus in aghaidh an choinscríofa.[5] Fuair a hathair bás agus é 36 bliana d’aois, droch-ádh a chuir Coyle i leith an bhrú a bhain le déileáil le tiarnaí talún neamhscrupallacha a dhíshealbhaigh a muintir óna dtailte. Tugann sí faoi deara ina páipéir phríobháideacha gur le linn na hóige corraí seo a bhuail sí le Maud Gonne ar dtús 'who dazzled everyone by her beauty, charm, and humility'. Ar feadh tréimhsí sna 1890idí, bhí Gonne i mbun feachtais i nDún na nGall ar son cearta feirmeoirí tionóntaí.[6]
Fás sa ghluaiseacht[cuir in eagar | athraigh foinse]
Mar cheannasaí ar chraobh Chontae Dhún na nGall de Chumann na mBan bhí ról ceannasach ag Coyle i ngríosadh a cuid ball chun canbhasáil ar son Shinn Féin in olltoghchán 1918.[7] Idir 1918 agus 1919 bhí cónaí uirthi ar feadh tamaill i nDún Geanainn mar eagraí Chonradh na Gaeilge sular bhog sí go Contae Longfoirt chun craobhacha Chumann na mBan a bhunú.[5] Ina dhiaidh sin rinneadh eagraí de Chonradh na Gaeilge di i gContae Ros Comáin.[5]
Le linn Chogadh na Saoirse in Éirinn fad is a bhí Coyle lonnaithe i gceantar Longfoirt-Ros Comáin rinneadh comrádaí gar di d'Óglaigh na hÉireann áitiúil, ag tabhairt sceitsí dóibh de stáisiún póilíní áitiúil a raibh aithne aici orthu.[2] Bhí na Dúchrónaigh á ciapadh go rialta i Ros Comáin, agus a teach scriosta faoi dhó ag baill na heagraíochta, gabhadh í ar Lá na Bliana Nua 1921 agus ina dhiaidh sin gearradh pianbhreith trí bliana uirthi mar gheall ar chúnamh a thabhairt do chomhaltaí an IRA.[8] Ag teacht le polasaí Chumann na mBan, dhiúltaigh sí aitheantas a thabhairt don chúirt le linn a trialach.[9] Thug sí faoi deara ina páipéir phríobháideacha, 'I read a newspaper during the whole comedy and only raised my eyes once to tell the presiding officer that he was wasting his precious time, as I did not recognise his sham court, as I spoke Irish one of the police had to translate my seven words of wisdom.[10]'[6] '
Ar dtús, chuimhnigh sí ar Constance Markievicz a fheiceáil i bPríosún Mhuinseo, áit a raibh pianbhreith dhá bhliain d'obair chrua á cur isteach aici. Thug Coyle faoi deara; 'we could only wave at her at Mass on Sunday as we were not allowed to kneel beside her at the altar rails..' Bheartaigh Coyle agus a chomhphríosúnach Linda Kearns seift le chéile chun éalú as an bpríosún. Ar an 31 Deireadh Fómhair 1921 dhreap Coyle agus Kearns, chomh maith le beirt phríosúnach eile Mary Burke agus Aileen Keogh, le cabhair ó bhardaí báúla, balla an phríosúin agus d'éalaigh siad i ngluaisteáin a bhí á dtiomáint ag poblachtánaithe ar tugadh treoir dóibh fanacht taobh amuigh. Tar éis an éalaithe sin d'fhan sí i gcampa an IRA i gContae Cheatharlach go dtí sos cogaidh Cogaidh na Saoirse (11 Iúil 1921).[11] After that escape she stayed in an IRA camp in County Carlow until the Irish War of Independence truce (11 July 1921).[12]
Frith-Chonartha[cuir in eagar | athraigh foinse]
I ndiaidh an Chonartha Angla-Éireannaigh, thacaigh Coyle leis an ngrúpa frith-chonartha. Tar éis an conradh a shíniú, ceapadh í ina heagraí do Chumann na mBan, arbh í an chéad mhóreagraíocht í a d'fhógair i gcoinne an Chonartha Angla-Éireannaigh,[13] d'Iarthuaisceart na hÉireann. Chuaigh sí ar camchuairt chuig Contae Dhún na nGall, Contae Dhoire agus cuid de Chontae Thír Eoghain agus fuair sí amach gur chaill go leor de na craobhacha áitiúla go leor dá gcuid ballraíochta agus go bhí uirthi an ghluaiseacht i gCúige Uladh a cuíchóiriú.[14]
D'fhéach Coyle freisin le baghcat an IRA a chur i bhfeidhm ar earraí Bhéal Feirste ach nár ghlacadh go fonnmhar leis agus thuairiscigh an Belfast Telegraph go raibh Coyle armtha ar an Londonderry and Lough Swilly Railway, as a bhain sí gach cóip de nuachtáin Bhéal Feirste sula dó sí go poiblí iad. Go tráthrialta, bhíodh Coyle i mbun gníomhaíochtaí dá leithéid ar an líne traenach, cé nár cheadaigh ceannaireacht Chumann na mBan iad.[15] Ba í an t-iompróir seachadta oifigiúil í freisin idir 1ú Rannán an Tuaiscirt agus 3ú Rannán an Iarthair an IRA, ról a chuimsigh rámhaíocht idir Dhún na nGall agus Sligeach chun a chinntiú nach n-idircheapfadh na teachtaireachtaí.
Sa bhliain 1922, agus Coyle i mbun a gnó, ba mhinic a ghabh fórsaí an tSaorstáit í, cé gur scaoileadh saor gan chúiseamh í ar gach ócáid . I Meán Fómhair 1922, áfach, chinn an Rialtas Sealadach crua a chur ar ghníomhaíochtaí Chumann na mBan agus ba é Coyle an chéad bhall a gabhadh mar chuid den bheart seo. Ar dtús i mBéal Átha Seanaidh chruthaigh sí ceann eile ansin nuair a bhí sí ina ball de Chumann na mBan chun dul ar stailc ocrais, ag diúltú bia ar feadh seacht lá mar nach raibh aon gharda baineann ar dualgas sa phríosún. Tar éis í a bheith coinnithe i nDún Bhun Cranncha ar feadh coicíse, tugadh Coyle go Príosún Mhuinseo i mbád, thart ar ocht seachtaine tar éis a chéad ghabhála.
Faoin am ar shroich Coyle Muinseo bhí roinnt ball de Chumann na mBan sa phríosún cheana féin agus bhí fadhb leis an bplódú. Bhí Coyle i gceannas ar agóidí i gcoinne na gcoinníollacha seo, agus na mná ag caitheamh a gcuid leapacha amach as na cealla agus ag codladh ar an urlár. Mhair sé seo ar feadh sé seachtaine sular cuireadh tús le stailc ocrais eile.[16]
Féach freisin[cuir in eagar | athraigh foinse]
Tagairtí[cuir in eagar | athraigh foinse]
- ↑ 1.0 1.1 Sinéad McCoole, No ordinary women: Irish female activists in the revolutionary years, 1900–1923, O'Brien, 2003, p. 155
- ↑ 2.0 2.1 Cal McCarthy, Cumann na mBan and the Irish Revolution, The Collins Press, 2007, p. 125
- ↑ Coyle-O'Donnell. “Eithne Coyle-O'Donnell's Papers IE UCDA P61”. ucd.ie/archives/. Dáta rochtana: 9 December 2016.
- ↑ COYLE O’DONNELL, EITHNE
- ↑ 5.0 5.1 5.2 Liam O Duibhir, Donegal and the Civil War: The Untold Story, Mercier Press Ltd, 2011, p. 32, ISBN 978 1 856635 720 3O
- ↑ 6.0 6.1 UCD Archive, P61, Papers of Eithne Coyle
- ↑ McCarthy, Cumann na mBan and the Irish Revolution, p. 97
- ↑ O Duibhir, p. 33
- ↑ McCarthy, Cumann na mBan and the Irish Revolution, p. 150
- ↑ UCD Archive, P61, Papers of Eithne Coyle
- ↑ O'Duibhir, pg 33-36,
- ↑ McCoole, pg 156
- ↑ Matthews, Ann (2012). "Dissidents: Irish Republican Women, 1923-1941". Dublin: Mercier.
- ↑ McCarthy, Cumann na mBan and the Irish Revolution, p. 198
- ↑ McCarthy, Cumann na mBan and the Irish Revolution, p. 200
- ↑ McCarthy, Cumann na mBan and the Irish Revolution, pp. 209–210