Epictetus
  | |
| Ainm sa teanga dhúchais | (grc) ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ |
|---|---|
| Beathaisnéis | |
| Breith | c. 50 Hierapolis |
| Bás | 138 87/88 bliana d'aois Niocapoil, An Ghréig |
| Gníomhaíocht | |
| Réimse oibre | Fealsúnacht |
| Gairm | fealsamh, scríbhneoir |
| Tréimhse ama | Impireacht na Róimhe |
| Gluaiseacht | Stóchas |
| Mac/iníon léinn de chuid | Gaius Musonius Rufus (en)  |
| Mac/iníon léinn | Arrian agus Demonax |
| Teangacha a labhraíonn nó a scríobhann sé/sí | An tSean-Ghréigis |
  | |
Tráill agus fealsamh ó Impireacht na Róimhe a ghlac le Stóchas ab ea Epictetus (Gréigis: Ἐπίκτητος, Epíktētos;c.50 –c.135 AD). [1] Rugadh é san Fhrigia, ríocht na Gréige, san Anatóil. Ba tráill a mháthair agus díoladh í le fear saibhir sa Róimh darb ainm Epaphroditos, rúnaí Néaró. Ciallaíonn an t-ainm a ceannaithe sa Ghréigis. Cé go raibh sé ina thráill, tugadh cead dó freastal ar ranganna fealsúnachta a chumGaius Musonius Rufus . Chuir sé sin feabhas ar a stádas. Scaoileadh Epictetus timpeall 68 agus thosaigh sé ag múineadh fealsúnachta, an tImpire Hadrianus ina measc. Cuireadh iallach ar Epictetus an Róimh a fhágáil chun dul annon go Nicopolis i 94 nuair a dhíbir Domitianus gach uile fhealsamh. Bhí tionchar an-láidir aige ar Marcas Áiréilias. [2]
An rud a dúirt sé[cuir in eagar | athraigh foinse]
Tá smacht orainn ar chorr rud, agus corr rud nach bhfuil. Tá tuairimí, impleachtaí, mianta agus aimhréidhe faoin ár gcumhacht; agus go dearbh, gach uile rud a ní sinn. Chan fhuil rogha againn i dtaobh an choirp, airgid, glóir nó rialtais. A mhalairt ar fad, na rudaí nach ndéanann sinn féin.
Tagairtí[cuir in eagar | athraigh foinse]
- ↑ Pedro P. Fuentes González. art. "Épictète", ann an R. Goulet, Dictionnaire des Philosophes Antiques III, Paris, CNRS, 2000, 106–151 ISBN 2-271-05748-5.
- ↑ Werner Sohn, Epictetus: Ein erzkonservativer Bildungsroman mit liberalen Eselsohren, Norderstedt, BoD, 2010 ISBN 978-3-8391-5231-7.
- ↑ Res quaedam in potestate nostra sunt, quaedam non sunt. In nostra potestate est opinio, appetitio, desiderium, averatio; et, ut uno complectar verbo, quaelibet nostrae actiones. Nostri arbitrii non sunt corpus, pecunia, gloria, imperia: ad summam, ea quae ipsi non agimus, omnia.