Parkour

Parkour
Cineál	spórt
Cruthú	1990s
Tír dhúchais	Frainc

Parkour sa Bhrasaíl

Tá Parkour (Fraincis: l'art du déplacement. Gaeilge: Ealaíonn na díláithriúcháin) mar ghníomhaíocht a tosaíodh sa Fhrainc. Bun aidhm an araíonn seo ná bogadh ó phointe A go phointe B chomh héifeachtach agus chomh tapfaidh agus is féidir, ag úsáid inniúlacht an choirp go háirithe. Tugann sé chabhair duit, dul thar bacainní sa timpeallacht mórthimpeall — ó géaga go chlochaí go ráillí — agus chleachtaítear é faoin tuath agus sna chathracha. Díríonn parkour ar ghluaiseacht éifeachtach le do choirp agus d'aigne a fhorbairt, agus chomh le sin mar chaitheamh aimsir. Traceur a thugtar ar dhuine a chleachtaíonn parkour.

Is gníomhaíocht fisiciúil é Parkour, nach furasta a rangú. Ní spórt uaisbheartaíochta é, ach is ealaíonn nó araíonn é atá cosúil le féinchosaint na hEalaín oscartha. De réir David Belle, bunaitheoir parkour, tá gné fhisiciúil an araíonn, dul thar na bacainne uilig i do slí, i gcás práineach, ag bogadh i slí ina bhfuil tú in ann teacht chun tosaigh ar dhuine, nó éalaigh uaidh. Cósúil le na hEalaín oscartha ina múintear chonas treanáil i gcomhair troda, tá parkour mar fhoirm treanála le haghaidh an éalú.

Gné an-tábhachtach de pharkour is ea éifeachtach. Ní bhogann an traceur díreach chomh tapfaidh agus is féidir ach sa slí is éasca nó is fuinneamh-íditheach, agus chomh díreach agus is féidir.

Deirtear freisin go bhfuil tionchar freisin ag an bParkour ar an slí ina smaoiníonn Traceurs, cabhraíonn sé leo féachaint ar baiceann fisiciúil agus meabhrach ar slí difríuil.

Stair[cuir in eagar | athraigh foinse]

Roimh an Chéad Chogadh Domhanda, thaisteal Georges Hébert, iar-oifeagach de chuid chabhlach na Fraince, an domhan agus i rith a chuairt san Afraic chonaic sé go raibh muintir na treibheanna dúchasach forbartha go fisiciúil le scileanna a bhíonn ag teastaíl chun maireachtáil san áit.

Bhí Hébert suite i Saint-Pierre, Martinique, nuair a phléasc an bholcáin an 8 Bealtaine, 1902. Chabhraigh Hébert le éalú agus sábháil na cheadta daoine ón tubaiste. Chuigh an eachtra seo go mór i gcion air, agus d'atreis sé a tuairim gur cheart scileanna lúthchleasacha a mheasca le crógacht agus altrúchas.

Thosaigh sé ar chorpoideachas a mhúineadh leis an choincheap sin agus i rith an dá chogaidh domhanda, leathnaigh sé, agus d'úsáid airm na fraincigh a chuid thuairmí. Bhí Hébert, mar sin, duine de bunaitheoirí "le parcour" (bac-chúrsa), a úsáidtear le haghaidh traeáil míleata.

Thóg saighdiúirí Francaigh inspioráid ó obair Hébert agus chruthaigh siad "parcours du combattant". Taispeáin Raymond Belle, athair le David Belle a bhí mar saighdiúir san airm, na araíonn seo do David Belle. Bhí taithí ag David Belle ar na hEalaín oscartha agus gleacaíocht, agus bhí sé ag iarriadh na scileanna úsáid ar slí phraicticiúil sa saol. Rinne sé chleachtadh lena chuid chairde agus díog ar ndíog bhí siad ag léimt ó díon tithe (cé nach rud ghnach é seo fiú do traceuranna)

De bharr an fás mar do pharkour ó rud bheag i bPáras go gníomhaíocht ollmhór domhandaas, bhí scoilteanna, ar ndóigh, ach fós is run cáiliúil atá ag fás sa lá atá inniu.